Zaczęło się od oszczędności emigrantów
 |
17 marca 1929 Po I wojnie światowej wpływy od emigrantów stanowiły w niepodległej Polsce bardzo ważne źródło przychodów. W drugiej połowie lat '20 liczba przekazów rosła lawinowo. Polska miała wówczas ujemne saldo w obrocie kapitałowym i deficyt w bilansie handlowym, stąd starania, by możliwie największa część oszczędności emigrantów przechodziła przez polskie banki. Nie bez znaczenia było też uszczuplanie przesyłanych kwot przez różnych, nie zawsze uczciwych pośredników. Po to, by zapewnić usługi finansowe we wszystkich największych skupiskach emigracji 17 marca 1929 roku na podstawie decyzji Ministerstwa Skarbu powołano Bank Polska Kasa Opieki Spółka Akcyjna z kapitałem akcyjnym o wartości 2,5 mln złotych. Prezesem został Henryk Gruber (pełnił tę funkcję przez cały okres międzywojenny), pierwszym dyrektorem Emil Modrycki, a krajowa Centrala Banku Mieściła się w Warszawie w budynku na rogu Marszałkowskiej i Świętokrzyskiej. |
| Przez pierwsze 10 lat otwarto placówki w czterech krajach: we Francji, Argentynie, w ówczesnej Palestynie i w Stanach Zjednoczonych. Biorąc pod uwagę sytuację ekonomiczną lat trzydziestych ubiegłego stulecia stwierdzono, że nie można ograniczać się do gromadzenia i przesyłania pieniędzy. Rozszerzono więc zakres usług. Na przykład rozpoczęto działalność kredytową, rozliczano transakcje handlowe (np. w obrotach palestyńsko‑polskich i polsko‑argentyńskich). | |
| Powrót do listy | |