Okres, który nastąpił po wkroczeniu armii pruskiej na teren Śląska, był przełomowy dla nowożytnej historii tego regionu. Polityka władców Prus nie pozostawiała złudzeń. Stawiała na rozwój wojska i wzmocnienie gospodarki w celu stworzenia europejskiego mocarstwa. Zagarnięcie Śląska pozwoliło na realizację tych zamierzeń. Dzięki wpływom z podatków płaconych w nowej prowincji wzmocniono gospodarkę Prus. Milion nowych mieszkańców państwa pozwoliło na powiększenie armii. Ta z kolei wymagała budowy systemu obronnego, koszar, magazynów wojskowych, arsenałów, wozowni, kazamat mieszkalnych, odwachów. Tak to Wrocław stał się twierdzą Prusaków i był nią przez ponad półwiecze. Dopiero po przejściu napoleońskiej nawałnicy i zmianie układu sił geopolitycznych miasto wkroczyło około 1860 roku w okres boomu gospodarczego i budowlanego. Mniej więcej w tym czasie Otto von Bismarck stanął na czele rządu, a na tronie pruskim zasiadł Wilhelm I Hohenzollern. To na jego cześć we Wrocławiu powstała nowa dzielnica wraz z placem dziś upamiętniającym powstańców śląskich.

Powstanie obu placów datuje się na 1885 rok. W Szczecinie głównym założeniem planu był rozwój miasta w kierunku północno-zachodnim, poprzez połączenie komunikacyjne terenu ówczesnego śródmieścia Szczecina z budującą się ekskluzywną dzielnicą Westend. Z kolei we Wrocławiu plac w formie ronda jest zlokalizowany w południowej części miasta, na osi arterii prowadzącej z centrum Wrocławia na południe i południowy zachód. Ma około 220 m średnicy i składa się z trójpasmowej okrężnej jezdni i zielonego, zadrzewionego placu pośrodku. Do placu gwiaździście z sześciu kierunków docierają ulice, których pierwotnie miało być osiem. Tyle właśnie, ile jest w Szczecinie. Przypadek? Odpowiedź na to pytanie kieruje nas do Paryża.

Przełamaniem patosu w tym monstrualnym projekcie miał być angielski styl pielęgnowania zieleni. Spacerniaki między klombami biegnącymi przez środek placu i boczne alejki wysypano białym żwirem, który służba porządkowa wygładzała nocą.

Wokół placu wyrosły rezydencje przemysłowców, kamienice adwokatów, urzędników królewskich i lekarzy. Apartamenty w nich miały po kilka pokoi, średnią wielkość rzędu 300 mkw. Z czasem powstały tu też gmachy publiczne, m.in. Wyższego Urzędu Górniczego czy Dyrekcji Okręgu Pocztowego. Budynki w pierwotnym zamierzeniu miały pasować do pierwszej kamienicy – nr 9.

Zanim plac rozbrzmiał gwarem przechodniów i hukiem parad, było tu „jak u Pana Boga za piecem”. Najbliższy budynek znajdował się w odległości 100 m. Przed dopiero co wzniesioną kamienicą rozciągały się jak okiem sięgnąć niezagospodarowane miejskie grunty. Od bramy do klatki schodowej prowadziła krótka alejka bielejąca pośród klombów. Na tyły kamienicy wiodła dróżka parkowa otoczona żelazną barierką. Projekt prostokątnego ogrodzenia nigdy nie został zrealizowany, podobnie jak starannie opracowana ogrodowa altana, mająca stać w głębi działki, po lewej stronie budynku. To, że budynek powstał w tym miejscu jako pierwszy, było dla projektantów placu na tyle istotne, że kamienica stała się wzorcowa, a sąsiednie budynki musiały się wkomponować w otoczenie.

W 1913 roku wszystkie zaplanowane wokół placu budynki już stanęły. To przełomowy rok dla Wrocławia, bo również wtedy została ukończona Hala Stulecia, w której zorganizowano z tej okazji Wystawę Stulecia. Była to de facto manifestacja pruskiej potęgi w 100. rocznicę rozgromienia wojsk Napoleona. Nie bez przyczyny odbyła się we Wrocławiu, który na mocy cesarskiego rozkazu z 14 czerwca 1910 roku stał się twierdzą. Jak pokazała historia, wystawa była zaplanowanym propagandowym preludium do wielkiej wojny, która rok później ogarnęła całą Europę.