Stare zdjęcia i ryciny techniczne znalezione na jarmarku staroci w Bytomiu, przerysowane, skanowane, łączące wyrwane z kontekstu elementy kompozycji w zaskakujący, malarski sposób – Kaja Renkas posługuje się językiem odpowiadającym wrażliwości estetycznej współczesnego człowieka, zanurzonego w estetyce kolażu. Każda z prac kryje w sobie historię czy porusza problem nurtujący artystkę – przy tym okraszone są sporą dawką abstrakcyjnego humoru. Literami w języku jej twórczości są cytaty z encyklopedycznych grafik – skrzydła, mózgi, jelita, ryby. Te plastyczne eksperymenty stanowią integralną część oryginalnego uniwersum, w którym rozpoznać można powtarzające się motywy: klatki i gorsety, pełne przepychu, ale i złowieszczego uroku rośliny, wymyślne steampunkowe konstrukcje. Anomalia jest tu normą i istotą bytu, a transgresja podstawowym sposobem działania wyobraźni. Kaja Renkas zręcznie sięga po jarmarczne panopticum rzeczywistości, które ujawnia się w kolażowym przekraczaniu granic między realizmem a surrealizmem, między mozaiką teraźniejszości a strzępami przeszłości. Artystka eksploruje pierwiastki rodzinnego Śląska, z kruchością, ulotnością i tajemniczością przemijającego świata.

W plakatach, które tworzy, królują dekoracyjność i tajemnica, choć kompozycje są nafaszerowane znaczeniami. Prowokują do refleksji, a jednocześnie wypełniają funkcje informacyjne plakatu. Choć sięgając po to medium, często sama dekonstruowała jego funkcję, tworząc plakaty do fikcyjnych wydarzeń. Kaja Renkas jest artystką, która porusza się w obszarze tradycyjnych technik graficznych, a jednocześnie nowoczesnych technologii cyfrowych, tworząc obiekty w rozszerzonej rzeczywistości. Oderwane od tła i poetyki kompozycji kierunkującej nasze skojarzenia w stronę dadaizmu intrygująco kontrastują z estetyką współczesnego miasta.

Tę trawestację powiedzenia „mniej znaczy więcej” artysta odnosi do swojego stylu, w którym wyraża przekonanie, że sztuka może pokazać ludziom inny kierunek myślenia. Artysta od lat w swojej twórczości podejmuje najtrudniejsze tematy społeczne, takie jak: głód, faszyzm, przemoc, rasizm, bieda i konsumpcjonizm świata zachodniego. Kieruje się zasadą: mniej znaczy więcej. Drewinski nie twierdzi, że obraz lub znak zmieni świat bezpośrednio, ale wierzy, że może mieć wpływ pośredni – pozytywny lub negatywny – jak np. pacyfka czy swastyka. Ta syntetyka myślenia objawia się w plakatach Lexa Drewinskiego, gdzie lapidarnie zarysowuje on temat i domyka kompozycję jasnym, czystym przekazem słownym.

Mimo tej kondensacji plakaty Drewinskiego są emocjonalne, czasem pełne humoru, a niekiedy wręcz sarkastyczne. Według krytyków operuje „inteligentnym skrótem” – prostym i mocnym w wymowie. Jak sam twierdzi: w plakacie odejmować znaczy dodawać. Artysta w swoich pracach korzysta ze znanych wszystkim piktogramów. Manipulując symbolami powszechnie występującymi w przestrzeni publicznej i świetnie rozumianymi przez odbiorcę, nadaje im nowe znaczenia, dzięki czemu jego przesłanie przybiera na sile, a dialog z odbiorcą staje się żywy jak nigdy dotąd. Artysta zaczął też proponować nowe znaki, odpowiadając tym samym na transformację rzeczywistości. Dla Drewinskiego plakat jest pomostem pomiędzy projektowaniem graficznym a grafiką warsztatową. Swoje projekty szkicuje czarnym cienkim pisakiem. Projekt do druku przygotowuje na komputerze. Używa niewielu kolorów jednocześnie, najczęściej wybiera jedną lub dwie barwy.

Artysta porusza się w wielu obszarach plastyki. Jest przede wszystkim malarzem, którego twórczość koncentruje się na kreacji znaku, symbolicznej figury wynikającej z morfologii materii farby. Powołuje do życia obrazy z pogranicza świata rzeczywistego – szczątków, szkieletów i tkanek odciśniętych w prehistorycznych kopalinach – i wyimaginowanego, symbolicznego, przywodzącego na myśl nieznane istoty, byty z mroków naszej wyobraźni. Błażej Ostoja Lniski wskazuje na wertykalizm jako dominantę swojej twórczości. To refleksja nad problemem przemijania. Obrazy są zapisem w czasie, trwają, wchłaniają czas w siebie. Większość prac zasadza się na powtórzeniu – na tych samych słowach i frazach. Znaki mocno oddziałują też w plakatach artysty. Są to prace nacechowane lapidarnością formy i trafnością przekazu.

Zakochany w litografii twórca prowadzi wizualną grę. Dysponuje doskonałym warsztatem i – eksperymentując z formą – rekonstruuje świat linii oraz znaków, nie zatracając jednak przy tym celu – nadawania nowego znaczenia starym śladom typograficznym. Z typografią również eksperymentuje, tworząc litery z duszą czy swoiste duchy typograficzne. Jego wędrówka od malarstwa do grafiki warsztatowej połączyła dwa światy, dając efekt pulsującej plakatowości.