Tokenizacja

Wojciech Kossak (1856–1942), malarz, syn i uczeń Juliusza Kossaka, ojciec Jerzego. Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, w Akademii monachijskiej i w École des Beaux Arts w Paryżu. W latach 1895–1902 przebywał głównie w Berlinie jako nadworny malarz cesarza Wilhelma II. Wiele podróżował po Europie, do Egiptu i USA. Był współautorem czterech panoram: „Racławice”, „Berezyna”, „Bitwa pod Piramidami” i niezrealizowana „Somosierra”. W 1915 r. został profesorem batalistyki w SSP w Warszawie, od 1921 r. miał pracownię w hotelu Bristol. Malował sceny batalistyczne, historyczne, rodzajowe, portrety, głównie z ulubionym motywem konia.

Tadeusz Dominik (1928–2014), malarz, grafik, długoletni pedagog. W latach 1946–1951 studiował w ASP w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 r. Od 1951 r. pracował na macierzystej uczelni, początkowo jako asystent J. Cybisa, od 1965 r. prowadził własną pracownię, w 1979 r. został profesorem. Dwukrotny dziekan Wydziału Malarstwa, uczył do 1990 r. Początkowo uprawiał drzeworyt, później skupił się na malarstwie, zajmował się również tkaniną artystyczną, ceramiką, sztuką wideo, a od połowy lat 90. grafiką komputerową. Uczestniczył w wielu prestiżowych wystawach, laureat licznych nagród.

Julian Fałat (1853–1929), malarz, pedagog, jeden z najwybitniejszych artystów polskich XIX/XX w., członek polskich i europejskich stowarzyszeń twórczych, wielokrotnie odznaczany i nagradzany. Studiował w krakowskiej SSP (1868–71 i 1881) i Akademii monachijskiej (1877-80). Następnie wiele podróżował po Europie, a w 1885 r. odbył podróż morską dookoła świata. W latach 1886-1895 był w Berlinie nadwornym malarzem cesarza Wilhelma II. Od 1895 r. dyrektor krakowskiej SSP, a po jej przekształceniu w ASP w 1900 r. rektor do 1910 r. Po przejściu na emeryturę zamieszkał na stałe w Bystrej. Znakomity akwarelista.

Jan Matejko (1838–1893). W latach 1851–1858 uczył się w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Wojciecha Kornelego Stattlera i Władysława Łuszczkiewicza, w 1859 r. studiował w akademii sztuki w Monachium w klasie Hermanna Anschütza, w 1860 r. w akademii sztuki w Wiedniu w pracowni Christiana Rubena. Całe życie mieszkał w Krakowie. W 1873 r. został mianowany dyrektorem Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1874 r. był członkiem zagranicznym Institut de France i berlińskiej Akademii Sztuki, od 1878 r. członkiem Rafaelowskiej Akademii w Urbino, a od 1889 r. – Künstlergenossenschaft w Wiedniu. Najwybitniejszy przedstawiciel polskiego malarstwa historycznego. Styl Matejki polegał na tworzeniu wielopostaciowych, tłumnych kompozycji, w których akcja rozgrywa się głównie na pierwszym planie. Najważniejszym środkiem wyrazu była ekspresja twarzy o zdecydowanej mimice i wyrazistym spojrzeniu oczu. Artysta dążył też do dokładnego odtworzenia strojów, ozdób i broni, malowanych z dużym talentem kolorystycznym. Oprócz obrazów historycznych Matejko tworzył także portrety. Malował zarówno swoją rodzinę, jak i znane osobistości życia publicznego. Oprócz malarstwa interesował się też konserwacją zabytków oraz ratowaniem dawnych budowli Krakowa. Wraz z Tomaszem Prylińskim brał udział w odnowieniu Sukiennic, a latach 1889 – 1891 Matejko wykonał dekorację malarską kościoła Mariackiego w Krakowie, gdzie w prezbiterium namalował anioły trzymające banderole z wezwaniami litanii loretańskiej.

Polsko-Japońska artystka, której prace zapraszają widzów do zgłębiania niuansów własnych emocji, oferując lustro do kontemplacji złożoności ludzkiej kondycji. Jako osoba, która dorastała w dwóch krajach, Kimura stała się uważnym obserwatorem ludzkiego zachowania, dylematach i różnic kulturowych. Każde dzieło staje się filarem ludzkiej egzystencji, ujawniając głęboko skrywaną prawdę o emocjach, które często trudno wyrazić słowami. Kimura utrzymuje fizyczny kontakt z obrazami, co symbolizują odręczne ślady na płótnach.

Stanisław Wyspiański (1869–1907). Uczęszczał do Gimnazjum św. Anny, m.in. z Józefem Mehofferem, Lucjanem Rydlem czy Stanisławem Estreicherem. Na przełomie lat 1884 i 1885 oraz w latach 1887–1895 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, głównie u Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. W latach 1887–1890 i 1896–1897 kontyuował naukę na Wydziale Historii Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Początkowo artysta zajmował się głównie malarstwem, od 1897 r. był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, od 1902 r. – Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana. Ulubioną techniką Stanislawa Wyspiańskiego był pastel. Bardzo ważne miejsce w jego dorobku zajmowały również projekty witraży i polichromii wnętrz, w latach 1890– 1891 wykonał wraz z Janem Matejką i Józefem Mehofferem kartony do witraży i polichromii do kościoła Mariackiego w Krakowie, a latach 1897–1905 pracował nad dekoracją kościoła Franciszkanów. W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważały portret i pejzaż. Opracowywał również projekty dekoracji wnętrz, mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce. W jego stylu widoczny jest wpływ Jana Matejki oraz zainteresowanie malarza impresjonizmem.

Stanisław Wyspiański (1869–1907). Uczęszczał do Gimnazjum św. Anny, m.in. z Józefem Mehofferem, Lucjanem Rydlem czy Stanisławem Estreicherem. Na przełomie lat 1884 i 1885 oraz w latach 1887–1895 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, głównie u Władysława Łuszczkiewicza i Jana Matejki. W latach 1887–1890 i 1896–1897 kontyuował naukę na Wydziale Historii Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Początkowo artysta zajmował się głównie malarstwem, od 1897 r. był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, od 1902 r. – Towarzystwa Polska Sztuka Stosowana. Ulubioną techniką Stanislawa Wyspiańskiego był pastel. Bardzo ważne miejsce w jego dorobku zajmowały również projekty witraży i polichromii wnętrz, w latach 1890– 1891 wykonał wraz z Janem Matejką i Józefem Mehofferem kartony do witraży i polichromii do kościoła Mariackiego w Krakowie, a latach 1897–1905 pracował nad dekoracją kościoła Franciszkanów. W twórczości plastycznej Wyspiańskiego przeważały portret i pejzaż. Opracowywał również projekty dekoracji wnętrz, mebli i tkanin oraz projekty architektoniczne. Był jednym z twórców programu i praktyki tzw. sztuki stosowanej w Polsce. W jego stylu widoczny jest wpływ Jana Matejki oraz zainteresowanie malarza impresjonizmem.

Tadeusz Dominik (1928–2014), malarz, grafik, długoletni pedagog. W latach 1946–1951 studiował w ASP w Warszawie, dyplom uzyskał w 1953 r. Od 1951 r. pracował na macierzystej uczelni, początkowo jako asystent J. Cybisa, od 1965 r. prowadził własną pracownię, w 1979 r. został profesorem. Dwukrotny dziekan Wydziału Malarstwa, uczył do 1990 r. Początkowo uprawiał drzeworyt, później skupił się na malarstwie, zajmował się również tkaniną artystyczną, ceramiką, sztuką wideo, a od połowy lat 90. grafiką komputerową. Uczestniczył w wielu prestiżowych wystawach, laureat licznych nagród.

Zygmunt Waliszewski (1897 Petersburg – 1936 Warszawa), malarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli koloryzmu. Dzieciństwo spędził w Gruzji, gdzie pobierał pierwsze lekcje malarstwa i rysunku. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. W 1921 r. zamieszkał w Krakowie i podjął studia w tamtejszej ASP, od 1924 r. kontynuował naukę w Paryżu jako członek Komitetu Paryskiego. W 1930 r. powrócił do kraju ze względów zdrowotnych. Po powrocie uczestniczył w wystawach, wykonał dekorację plafonu w Kurzej Stopce na Wawelu. Projektował również scenografie i kostiumy teatralne, plakaty, ilustracje książkowe, karykatury. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych.

Zygmunt Waliszewski (1897 Petersburg – 1936 Warszawa), malarz, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli koloryzmu. Dzieciństwo spędził w Gruzji, gdzie pobierał pierwsze lekcje malarstwa i rysunku. W czasie I wojny światowej walczył w armii rosyjskiej. W 1921 r. zamieszkał w Krakowie i podjął studia w tamtejszej ASP, od 1924 r. kontynuował naukę w Paryżu jako członek Komitetu Paryskiego. W 1930 r. powrócił do kraju ze względów zdrowotnych. Po powrocie uczestniczył w wystawach, wykonał dekorację plafonu w Kurzej Stopce na Wawelu. Projektował również scenografie i kostiumy teatralne, plakaty, ilustracje książkowe, karykatury. Jego prace znajdują się w wielu muzeach i kolekcjach prywatnych.